آتش زدن پرچم، ترسیم کاریکاتور یا احترام متقابل حتی به دشمن؟

روزنامه ی شارلی ابدو فرانسه تا حالا چند بار کاریکاتور پیامبر رو کشیده و از نظر مسلمانان کار اهانت آمیزی انجام داده است. اگر بخواهم نظر خودم را به صورت صریح و روشن در خصوص همین اقدام بگویم “موافق نیستم” انجام این کارها سازنده نیست. دوست نمی دارم. شکستن دل مسلمانی که به هر صورت اعتقاداتی دارد و برای پیامبر خود احترام زیادی قائل است. می توانم درک کنم که از نظر روحی و روانی واقعن آزرده خاطر می شوند.
در اینجا هدفم بررسی و تحلیل بحث «آزادی بیان» نیست. که البته اگر به صورت کوتاه بخواهم نظرم را دی این خصوص هم بیان کنم «با آزادی بیان موافقم» و می توانم شگفتی کسانی که در جامعه شان از آزادی بیان برخوردارند را هم درک کنم. اما در نهایت این دوگانگی یا تناقض را در نهایت چگونه باید توجیه کرد؟ یعنی از طرفی با آزادی بیان موافقم اما با توهین به پیامبر موافق نیستم. توضیحاتی دارم که می توانم ارائه کنم اما قبل از آن ادامه نظرم در قسمت اول را می خواهم بیان کنم.
به طور کلی با بی احترامی مخالفم. با توهین به پیامبران مخالفم با توهین به روسای جمهور کشور ها و مقامات سیاسی شان هم مخالفم. با توهین به پرچم کشورها هم مخالفم. با توهین به هر انسان و پدیده ای مخالفم. این که می گویم پدیده به این علت است که نمی خواهم تک تک تمام موارد را نام ببرم چون امکان پذیر نیست. اما برای مثال از توهین به حیوانات و محیط زیست هم مخالفم.
اما کسانی که را که پرچم دیگر کشورها را آتش می زنند و مجسمه و نماد روسای جمهور کشورهای دیگر را درست می کنند و به انواع مختلفی با ابتکار عمل های متفاوت توهین می کنند و آتش می زنند و همانها از ترسیم کاریکاتور پیامبر ناراحت می شوند و عکس العمل نشان می دهند را نمی توانم درک کنم.
خیلی ساده است. اگر بی احترامی را دوست نداریم برای همه کس و همه جا باید همین عقیده را داشته باشیم.
با توجه به آموزه های دینی هم بخواهیم تحلیل کنیم. گفته شده که هر چیزی را که برای خود نمی پسندی برای دیگران هم نپسند و هر چیزی را که برای خود می پسندی برای خودت هم بپسند.
به درستی یا نادرستی یا حق یا باطل بودن مسائل کاری ندارم در تخصص من هم نیست. اما به هر صورت اگر مسلمانان به پیامبر خود علاقمند هستند مردم کشورهای مختلف نیز به پرچم خودشان ارادت دارند. به مسئولان سیاسی کشورشان احترام قائلند. البته بعید می دانم انجام این کارها خود شخص مسئولان سیاسی یا حتی خود پیامبر را آزده خاطر و مکدر کند. هر کدام به دلایلی متفاوت شاید ایزوله هستند و مکدر نمی شوند که البته با این قضیه موافقم که آنقدر باید جنبه داشت که از این مسائل نرنجید و خویشتنداری را پیشه کرد. مانند راننده ی عصبانی که در خیابان ناگهان به شما فحاشی می کند.
اما به هر حال اگر درک کنیم که آن شخص فرزندانی دارد، دوست دارانی دارد، ارادتمندانی دارد که ناراحت می شوند همانطور که ما هم ممکن است ناراحت شویم بنابراین بی احترامی کردن و آزرده خاطر کردن دیگران اقدام شایسته ای نیست. بخصوص زمانی که این حق بی حرمتی کردن را برای خود موجه بدانیم اما برای دیگران ممنوع که واقعن مسخره است. درک نمی کنم. بی حرمتی کردن و دل شکستن درهای گفتگو را می بندد. در حالیکه در تمام این زمینه ها حتی با مخالفین می شود گفتگو کرد.
و اما با انتقاد موافقم. خیلی هم موافقم. چون معتقدم برخورداری از حق آزادی بیان، حداقل دستاورش بهرمندی از حق نقد و بررسی است. البته انتقاد کردن را هم دارای آدابی می دانم که با رعایت آنها می تواند سازنده باشد و در غیر اینصورت نتیجه ی آن همان اهانت و بی حرمتی خواهد بود.
برای به کرسی نشاندن عقیده باید بتوانیم به اندازه کافی خوب باشیم. به اندازه کافی قوی باشیم. الگوی موفق و الگوی مناسبی باشیم. در این صورت نیاز به هیچ از ابزارهای غیر انسانی نیست.
به رسم تمام مطالب من در پورتال محمد فرنام در اینجا هم اعلام می کنم اینها صرفآ نقطه نظرات من است متعلق به من است. قصد تحمیل به کسی را ندارم و تنها هدفم انتشار نوعی آگاهی است. بنایی بر بحث و جدل کردن و مناظره کردن و دفاع متعصبانه از نظراتم را ندارم. اگر کسی با این این هدف قصد دارد کامنتی بنویسید از همین جا اعلام میکنم من بازنده بحث ومناظره با شما هستم. تمام.
اما شنونده خوبی برای حرف های مودبانه که با مطابق با اصول گفتگو مطرح شود هستم. و در عین حال تعصب کورکورانه ای روی نظراتم ندارم و ممکن است تغییر کند. اگر با این نیت یعنی با هدف گفتگو بخواهید وارد مکالمه شویم پس از مطالعه اصول گفتگو در بخش آموزه های ارتباطی با افتخار پذیرای نظرات و صحبت های شما هستم. چون نتیجه ی گفتگو یادگیری و رشد است. اگر مخالف باشی خوشحال می شوم دلیل مخالفتت را بدانم و اگر موافق هم هستی باز هم علاقمندم با دلایل موافقت و زاویه دید شما بیشتر آشنا شوم.